"Smokve"

Kad puna slasne i detinjske zedji
i raskliktana letnom stablu pridje,
sve stablo strastan, rumen smeh podidje:
k'o usta plodi raspukose smedji!

Tad zasta, s toplim divljenjem na vedji,
i, k'o da slusa, u sred senke ridje,
prst k usni dize...Leptir sto naidje
na celo pade od ljiljana bledji!...

Ah, slatki sok sto s plodovlja pocuri,
i lepota sto s nje cele bijase,
istu mi pricu opojnu pricase;

dok, nem i s dusom slicnoj mladoj buri,
jos jednom srkah dugo, bez pokreta,
scu car plodova Zivota i Leta!